Í heimi sem segir trans fólki í sífellu að tilvera þeirra sé ekki eftirsóknarverð og jafnvel ógeðsleg er ekkert meira andóf en kyngleði. Samfélag sem heldur hópum fólks niðri og notar niðrandi og neikvæða umræðu þolir ekkert minna en þegar viðkomandi hópar endurskrifa eigin sögu og eigin örlög á eigin spýtur, þegar við elskum, þegar við brosum, þegar sjálfsmynd okkar veitir okkur hamingju og gleði, þegar við mótmælum, þegar við krefjumst breytinga, þegar við eyðum tíma með fjölskyldu og vinum sem styðja okkur, þegar við hittumst öll saman og búum til rými þar sem engin þarf að hafa áhyggjur af því að vera dæmd, þegar við erum við sjálf, án þess að biðjast afsökunar.
Kyngleði er nefnilega andóf við ríkjandi viðmið sem reyna að segja okkur að líffræðileg flokkun á líkama okkar séu okkar örlög sem verða ekki umflúin. Hún ruggar bátnum og raskar „jafnvæginu“ sem gagnkynhneigt sís-regluveldi reynir að viðhalda.
Þrálátt stef í umræðum um trans fólk er að við upplifum öll djúpstæðan ama, erfiðleika og depurð. Sú frásögn rímar við þær lýsingar að við höfum „fæðst í röngum líkama“, sem er algengt stef í útskýringum trans fólks á sinni upplifun. Sú upplifun er fyrir mörgum mjög raunveruleg, enda hefur trans fólk ekki alltaf haft tungumálið til að lýsa sinni upplifun – hvað þá til að lýsa henni fyrir fólki sem mun aldrei upplifa sambærilegar tilfinningar.
Slíkar lýsingar eru líka að mörgu leyti einföldun á raunverulegri upplifun trans fólks, enda er það margslungin og flókin upplifun að vera trans. Útskýringar á vitund okkar hafa því í gegnum tíðina ekki endilega verið skapaðar af okkur fyrir okkur, heldur mun frekar orðið til við að reyna að útskýra upplifanir okkar í einfaldan hátt fyrir meirihlutasamfélagið, svo þau skilji og átti sig á því hvað við göngum í gegnum. En þær skýringar sem notaðar eru til að útskýra fyrir meirihlutasamfélaginu eru nánast alltaf neikvæðar og snúast að mörgu leyti um áföll, erfiðleika og sorg.
Kyngleði endurheimtir og endurskapar þá sögusögn að trans fólk geri lítið annað en að vorkenna sjálfu sér; hún er andóf við þá trú að trans fólk upplifi endalausar þjáningar og að tilvera þeirra sé einhverskonar harmleikur. Kyngleði sýnir okkur hvernig trans fólk getur endurheimt og skapað eigin sögu og hvernig það að vera trans er ekki bara jákvætt heldur fallegt, einstakt og dásamlegt.
Það var ekki sorgin sem fékk mig til að átta mig á því hver ég var — það var frelsið sem ég upplifði þegar ég tjáði mig loks á þann hátt sem ég vildi, án þess að kæra mig um skoðanir annarra. Það var frelsið að fá að líta út eins ég vil líta út, fá að nota orð til að lýsa sjálfri mér sem passa betur við mig og fá að tilheyra samfélaginu á hátt sem lætur mér líða vel með sjálfa mig. Þegar ég fékk að upplifa ást einhvers sem sá mig nákvæmlega eins og ég er. Þegar ég knúsaði hundinn minn sem elskaði mig sama hvað. Þegar móðir mín safnaði hári svo við gætum fléttað hárið á hvor annarri. Þegar ég fékk ný skilríki. Þegar ég gat gengið niður Laugaveginn án þess að fela mig. Það var kyngleðin sem ég vissi að byggi innra með mér og blómstraði þegar ég leyfði henni að streyma fram.
Trans fólk býr nefnilega yfir ótrúlegum krafti. Við erum við sjálf þrátt fyrir alla fordómana, áreitið, ofbeldið og síendurteknu skilaboðin um að við séum á einhvern hátt röng eða afbrigðileg. Það er sá kraftur sem fólk óttast og fær þau til að ráðast að okkur. Það er kraftur sem þau búa ekki yfir sjálf og í stað þess að fagna honum og eignast hlut í honum leyfa þau eigin ótta, eigin skömm og eigin sorg að ná yfirhöndinni.
Í stað þess að leyfa sjálfu sér að upplifa frelsið og brjótast úr fjötrum gagnkynhneigða sís-regluverksins verða þau útsendarar þess og bæla niður eigin tilfinningar og gleði. Fólkið sem berst hvað mest gegn okkur er nefnilega oftast fólkið sem þarf hvað mest á gleðinni að halda. Það er fólkið sem hefur bælt eitthvað niður í eigin lífi en geta ekki horfst í augu við það og ræðst því frekar að öðru fólki sem hefur losað sig úr fjötrum kynjatvíhyggjunnar. Það er nefnilega ekki bara trans fólk sem þarf á frelsinu og gleðinni að halda, kynjahyggjan heldur okkur öllum niðri á einn eða annan hátt.
Þess vegna er kyngleði svo ótrúlega kröftug og við getum deilt henni með fólki með hluttekningu, af kærleika, af ást og með krafti sem rífur niður þá veggi sem reistir hafa verið. Það er því ekkert meira róttækt eða kröftugt en að vera við sjálf.
Kyngleðin, ástin og frelsið mun að lokum sigra því að hatur, fordómar og ofbeldi eru ekki óþrjótandi auðlind.
Kyngleðin er sterkasta vopnið sem þú átt og mun alltaf vera kröftugri en hatur, fordómar og ofbeldi. Við megum þess vegna aldrei leyfa fólki að ræna okkur kyngleðinni eða frelsinu til að vera við sjálf. Við megum aldrei smætta okkur eða fela okkar innra sjálf til að þóknast öðrum.
Verum við sjálf, nákvæmlega eins og við erum — og berum höfuðið hátt.
(Kyn)Gleðilega Hinsegin daga.